Hasan Özlen, nerede bir acı çığlık duyulmuşsa orada kalbi atan bir şair. Kusursuz Talan’da cevabını aradığı soruların arasında şiirle ilişkisinin mahiyeti de var.
Kusursuz Talan, yaşamın döngüsünü, ruh ve beden arasındaki sürtüşmenin şiddetini, kâğıt üstünde iyi biri olmanın sözde lüksünü eleştirirken kaybedilenlere ağıtlar da içeriyor.
Gür bir sesle korkusuzca sözünü çağın yüzüne savuran Kusursuz Talan’da genç şairin öfkesi ağ gibi etrafımızı sarmış tüketme iştahına, çokluğa yöneliyor. Dünyanın dört yanında müstekbirler elinde ölen biz değiliz diye ölüm karşısında kayıtsız kalabilir miyiz? Bu yakıcı soruyu içimize atıyor bu şiir. Güncel kavramların, çağdaş iletişim dillerinin etkili biçimde yer aldığı Kusursuz Talan aşk derken de tedirginliğini saklamıyor.
Hasan Özlen yarasına şifayı da şiirde buluyor ve okuruyla bu sırrı paylaşıyor.
Bir mısranın başımı okşamasıyla geçirdim tüm geceyi
Bir kitabın ortasına düştüm çıkmak istemedim
İstemedim ben de bir ömür uçurumda
Düşündüm kırmızı olan nedir ve zehir
Geçmiş şimdidir, geçmiş şimdidir -başka değil
