Benim için Kütahyalı Ahmed Vasfi Divanı’nı bulmak ayrı, üzerinde çalışmak ayrı, okumak ve neticesinde neşretme imkanına kavuşmak ayrı bir zevkti. Bu Divan vesilesiyle epeydir yazmak istediğim “Türk aruzu” meselesini ele alma imkanı buldum. Yine Klasik dönemden çok çok farklı bir karakterde gelişen son dönem Divan şiirimizin türlü özelliklerine de Vasfi’nin edebi kişiliğini incelerken bilvesile değinmiş oldum.
Şairler sadece kendilerini anlatmazlar; klasik edebiyatımız gibi kuralları ve ölçüleri ve hatta konuları belirli bir edebiyatın mensupları bile ister istemez çağlarına ayna tutar, yaşadığı toplumun kabul ve retlerini, inanış, görgü ve algı alemini, beklentilerini, insana ve dünyaya bakışını bize yansıtırlar. Bu anlamda şairler, bir zaman sonra kendilerine ve varislerine ait olmaktan çıkar, hepimizin olurlar. 19. yüzyıl Klasik Türk şiirinin tipik ama tipik olduğu kadar da orijinal bir temsilcisi olan Vasfi de önce eserinde çokça andığı Kütahya’nın ve Kütahyalıların, geniş manada da Türkçemizin sanatkarıdır.
