“Muhakeme uzun sürmedi.
Zaten Şakir tevkifinin haftasında müstantik tarafından serbest bırakılmıştı.
Bu bir haftanın da ancak gündüzlerini, onu da müdür odasında oturup cigara içmek ve nizamiye kapısının yanındaki küçük bahçede aşağı yukarı dolaşmak suretiyle, hapishanede geçirdi.
Geceleri evine bırakılıyordu.
Güya gizli olarak yapılan bu müsaadeyi Kaymakam, Müddeiumumi ve Ceza Reisi’ne kadar herkes biliyor ve bir şey demiyordu.
Çünkü başka türlü olmasına imkân yoktu.
Bu böyle gelmiş böyle gidiyor ve kasabanın başında bulunanların aklı bile, hürriyete ve onun getirdiği birkaç müsavat fikrine rağmen, Hilmi Bey’in oğlunun sahiden hapsedilebileceğini kabul etmiyordu.
Hapishane ancak serseriler, köylüler ve aşağı tabakadan insanlar içindi; bir Hilmi Bey’in oğlu, adam öldürse bile, onlarla bir tutulamazdı.”
