Klasik Türk Edebiyatı sahasının gelişimi İslamiyet’in kabulünden sonra başlayıp Arap-Fars geleneği ekseninde şekillenen ve yapısı gereği alegorik unsur, söz sanatları, anlam yoğunluğu barındıran bir edebiyattır. Asıl gelişimi 14. yüzyıldan itibaren olan ve 19. yüzyıla kadar varlığını sürdürmüş bir edebiyat sahasıdır.
Klasik Türk Edebiyatının son yüzyılı olarak nitelenen 19. yüzyıl, diğer yüzyıllardaki gelişmeleri ve kendi bünyesindeki değişimlerin harmanlanıp sentezlendiği bir yüzyıldır. Bu yenileşmeye bağlı olarak bu dönemde kalemleri kuvvetli şâirlere rastlanmaktadır. Ayrıca bu yüzyılı diğer yüzyıllardan ayıran kıstaslardan birisi de kadın şâirlerinin çokluğudur. Münire, Hasibe Maide, Habibe, Şerife Ziba, Fatma Kamile, Hatice Nakiye, Sırrî, Hazinedarzade Fitnat Hanım, Mâhşâh Hanım, Feride, Saniye, Leylâ ve Şeref Hanımdır. Bu çalışma, Dr. Öğr. Üyesi Ayşe ÇELEBİOĞLU danışmanlığında Sibel ÖKMEN tarafından hazırlanan “Leylâ Hanım ve Şeref Hanım Divânlarında Zamân ve Mekân Kavramları Üzerine İnceleme” isimli, yüksek lisans tezinin, kitaplaştırılmış halidir.
