İletişim teknolojilerindeki başdöndürücü gelişmeler yüz yüze iletişimi neredeyse ihtiyaç ve zorunluluk halleri dışında en az düzeye indirmiş durumdadır. Özellikle Covid-19 salgını ile birlikte yaklaşık iki yıldır “kontrollü sosyal yaşam” ve “maske ve mesafe” kurallarının gündelik yaşamı önemli ölçüde etkilediği bilinmektedir. Bu durumun daha ne kadar süreceği ise henüz bilinmemektedir. Kamu sağlığını korumayı amaçlayan bu kısıtlamaların iletişim başta olmak üzere sosyal ilişkiler düzenini önemli ölçüde etkilediği görülmektedir. Bireyselliği ve yalnızlığı tetikleyen bu durum, bireylerin günlük zamanlarının önemli bir kısmını internet, televizyon ve akıllı telefon gibi görsel ve işitsel medya araçlarıyla tüketmelerine neden olmaktadır. Hatta internet ve akıllı telefon bağımlılığının diğer bağımlılık türlerinden daha yaygın olduğu ve bunun uzmanlar tarafından hali hazırda ve gelecekte önemli bireysel ve toplumsal sorunlara yol açacağı endişeyle dile getirilmektedir. Bu bağımlılık türü, medya araçlarının bilgi ve iletişim ihtiyacını aşan bir oranda kullanımının, bireyin göz ve kulak gibi organlarının neredeyse işlevsel eşdeğerliliğine dönüşmesine, yokluğunun ise önemli bir eksiklik ve rahatsızlık hissinin oluşmasına yol açmaktadır. Hatta konuşma organı olan dilin bile görevinin bir ölçüde klavye veya dokunmatik tuşlara devredildiği söylenebilir.
