Çok çabalıyordum ama olmuyordu. Suçsuz olduğu apaçık ortada olan abimi yıllardır ceza evinden çıkartamamak çıldırtıcıydı. Davasına en çok destek olması gereken etrafındaki birkaç kişinin başarılı olduğu tek husus vardı: onun için etkili bir şeyler yapma potansiyeli bulunan beni ondan tuzak tutmak! Bundan emin olduktan sonra, onu bu kişiler hakkında uyarmaya çalıştım. Bir ara anlayacak gibi oldu ama sonra bu husustaki çabasından vazgeçti. Mektuplar da olmasa -bu kişiler yüzünden- onunla hiç haberleşemeyecektik.
Olanlara anlam vermekte zorlanıyordum. Bana kalsa “Bu saçma sapan şeylerde anlam mı aranır?” deyip geçerdim ama bu mümkün olmadı. Vazgeçmek üzere olduğumu ya da etkili bir şeyler yapmak istediğimi anlayınca o bunlara engel oluyordu.
Artık bu iş böyle devam edecek diye düşünürken sürpriz bir gelişmeden haberdar olduk. Bu, benim ona anlatmaya çalıştığım kişilerin yaptıklarını kör göze parmak gibi gösteriyordu. Davasına destek olmak yerine beni ondan uzak tutmaya çalışanlar açığa düşmüştü. Olup bitenleri mektuplarda yazmak sayesinde müthiş bir şey yapmıştık. Fakat sonradan olanlar her şeyi anlamsızlaştırdı.
