O’nun gönlünde ne vardı?
O’nun gönlünde; hidâyet bekleyen insanlık vardı. O’nun gönlünde; takvâya eriştirilecek ümmet vardı… O’nun gönlünde;dertlerine derman olunacak garipler, mazlumlar, kimsesizler ve
yetimler vardı.
Çünkü; O’nun âlemlere rahmet olan gönlü, uçsuz bucaksız bir cihan gibiydi. Bütün mahlûkat o gönlün derûnundaydı. Kezâ; O sav bir yağmur gibiydi; bütün ücrâları bile yeşertiyordu.
O sav bir güneş gibiydi; bütün kuytuları bile aydınlatıyordu. Bu dâvâda;
Ömür boyu Rasûlullah sav Efendimiz, hiç tatil yapmadı. Bir ağacın altında istirahat edeyim demedi. Çünkü O sav;
Açları doyurmakla açlığını unutur, mânen doyardı.
Fakirlerin derdine derman olmakla ferahlardı.
Hidâyetlere ve takvâya vesile olmakla, huzur bulurdu.
