Barcarolle’nin açılış notalarını çalarken onu inceliyordum. Güzeldi. Müziği kadar değil, ama yakın. Siyah Bukleleri sırtından aşağıya dökülüyordu. Kendini müziğin güzelliği ve gücünde kaybetmiş şekilde ritimle salınıyordu.
Onun Sevdiği şeyi yaparken ölmesine izin verdiğim için kendimi tebrik ettim, çok düşünceliydim. Yapmanın hayalini kurduğum o dramatik konuşmalar gerçekleşmeyecekti. Sürpriz her şeydi. Ona ne çarptığını asla anlamayacaktı.
Moura çalmaya devam etti. Müziği dışında etrafında olup bitenden haberi yoktu.
Dediğim gibi, şaşırtıcı bir şekilde kolaydı.
