Belagat, Osmanli toplumunda az çok mürekkep yalamis herkesin bildigi, hiç degilse temel kurallarina asina oldugu bir "sanaf'ti. Hatta diyebiliriz ki sadece edebiyat alaninda degil Osmanli'nin bütün bir düsünce tarihinin fikirden söze, sözden yaziya dökülmesinde belagat kaideleri göz ardi edilemez bir esasti. Zira "belagat bilgisi", düsüncenin ifade edilirken muhatabinda beklenen tesiri gösterebilmesi için gerekli kalem kuvvetinin olmazsa olmaz sartlarindan biriydi. Ve söz perisinin biri "vehbî", öteki "kesbî" iki kanadi vardi. Iste belagat, bu kesbî kanadin özünü teskil eden bilgiler manzumesinin adidir. Arap harfli Türk yazisiyla kaleme alinmis, dogrudan veya dolayli olarak belâgati konu edinen 50'den fazla eserin varligini biliyoruz. Bununla beraber bu eserlerden yeterince yararlaniimadigi da bir gerçektir. Bu kitaplarin önemli addedilen çok az bir kismi, lisansüstü tezler hâlinde çalisilmis ise de hemen hiçbiri kitaplasmamis ve günümüz okurunun istifadesine sunulmamistir. Bu, sadece edebiyatçilar için degil Türk irfani için de önemli bir eksikliktir. Önemli-önemsiz, hacimli-hacimsiz ayrimina girmeden bu kitaplarin günümüz ihtiyaçlarina göre hazirlanip nesredilmesi önemli bir boslugu dolduracaktir.
