Bir düşünce olarak ileri sürüldüğü 20. yüzyılın ortalarından itibaren çeşitli ivmelerle gelişen yapay zekâ teknolojisi, içinde bulunduğumuz yüzyılda çağımızı ve gündelik yaşama dair var olan paradigmayı esaslı biçimde değiştirmeye aday olmuştur. Karayolu ulaşım ve taşımacılığı da bu paradigma değişiminden etkilenmektedir. Nitekim, yapay zekâ teknolojisi sayesinde sevk ve idaresine ilişkin kararları bağımsız olarak verebilen "Sürücüsüz Araçların" geliştirilmesi ve karayolunda her gün daha sık görülmeye başlanması sürücüsüz araç teknolojisinin bir iddiadan ötesine geçtiğini kanıtlamaktadır. Böylece, kuralları geçtiğimiz yüzyılda oluşan karayolu ulaşım ve taşımacılığında kilit önemi haiz, motorlu aracı karayolunda sevk ve idare eden "Sürücü"nün konumu giderek zayıflamaktadır.
Tüm olumlu yönlerine karşın, sürücüsüz araçların geliştirilmesiyle hukuk düzenlerinde motorlu araçların mutlaka bir gerçek kişi sürücü tarafından sevk ve idare edilmesi ön kabulüne dayanan kurallar tartışılır hale gelmiştir. En yoğun tartışmalar ise, sürücüsüz araçların karayolunda işletilmesi dolayısıyla meydana gelen kişivarlığı ve malvarlığı zararlarının tazminine ilişkin sorumluluk rejimine dair yaşanmaktadır. İşte bu eserde, yapay zekâ teknolojisi genel hatlarıyla açıklanmakta; ilerleyen bölümlerde ise sürücüsüz araçların meydana getirdiği malvarlığı ve kişivarlığı zararlarının ne şekilde tazmin edileceği hususu sırasıyla Türk Borçlar Kanunu, Karayolları Trafik Kanunu ve Ürün Güvenliği ve Teknik Düzenlemeler Kanunu bağlamında uluslararası mevzuatla mukayeseli olarak incelenmektedir. Çalışmanın son bölümünde ise sürücüsüz araçlara ilişkin Avrupa Birliği mevzuatı incelenmiştir.
