Başta trenler olmak üzere, raylı sistem taşıtlarının sanki koro halinde kendilerini yazmayı hiç bırakmamasını mırıldandığına olan inancını koruyan Güntürk Üstün, onları şiirleştirmeyi sürdürüyor. Bir kez daha, kuralsız haiku ve aforizma karışımının ruhunu kuşanmış dizeleriyle çelik rayların dünyasındaki benzersiz renkleri, parlaklığı, müziği ve ritmi farklı akıcılıklarda kağıda döküyor. Şiirdeki felsefe ya da felsefedeki şiiri aramaktan bıkıp usanmayacak gibi görünen bir yazınseverin merak ve verimliliğiyle.
