Depremin üzerinden iki ay geçmişti. Her şey yavaş yavaş eski haline dönüyordu. Yirmi bini aşkın insanın ölümüne neden olan depremden kurtulanlar, kayıpları nedeni ile sevinç yaşayamıyorlardı. Ama yaşam devam ediyordu. Yaralar sarılıyor, tamir edilebilecek her şey tamir ediliyordu. Sevgi, Umut’un yatağının başucunda oturuyordu. Bir ara sevgilisine doğru eğildi ve tane tane, “Umudum, beni duyuyorsan gözlerini kırp,” dedi. Umut gözlerini kırpınca Sevgi yeniden bir ağlama krizine girdi. Kendini tutamıyordu.Sevgilisinin kulakları duyuyor, gözleri görüyordu. O halde umut vardı, yeniden birlikte olmaları için. Yaşıyordu Umut ve bunu daha da ileri götüreceğinden emindi. Gençti, güçlüydü. Yaşamayı ve eskisi gibi olmayı mutlaka başaracaktı…
Tanıtım Metni
