‘Sen çok iyi bir insansın.’ diye başlayıp, ‘Kusura bakma…’ diye biten sevdalar yaşadık hepimiz. Ben oturduğum mahalleyi yakmak için çokça düşünedururken, sen de kim bilir belki de yüreğinde ki yangını söndürmekle meşguldün o sıralar.
Uzun lafın kısası her birimizin farklı farklı hikâyeleri var. Bu yüzden bizi en iyi anlayanlar, annesinden terlikle dayak yiyip yine ‘anne’ diye bağıran çocuklar oldular. Çünkü onlar ağlarken bile en sevdiklerinden medet umdular.
Öyleyse bizde vazgeçmeyelim adamlar, varsın tüm kadınlar gitmek için ayaklansınlar...
Sen kal, bekle ve sabret.
Şüphesiz ki Allah sabredenlerle beraberdir.
