Ömrümün baharında can bildiklerime canımı emanet ettim sırf daha güzel bir gelecek kurmak için. Hasretliği sineme çekip gecemi gündüzüme kattım yaban ellerde. Döndüğümde baharımı kışa çevireceklerini nereden bilebilirdim. Can bildiklerim bir yalanla canevimden vurduklarında o düşlediğim güzel gelecek “Oğlun öldü!” sözüyle yerle bir oldu.
Dile kolay 35 yıl yas ile geçti, derken kaderin yeni bir oyunu sandığım o telefona kadar…
Ve telefonun ucundaki ses öldüğünü sandığım, yıllarca yasını tuttuğum “Oğlum”du.
Son kez öptüğümü sandığım canparem yaşıyordu ve bir telefonla beni hayata döndürdü...
