René Guénon, ölümünden sadece beş yıl önce yayımlanan bu geç dönem eserinde, kitabın tamamını, hem matematiksel bir disiplin hem de inisiyatik yolun bir sembolizmi olarak kalkülüse göre limitlerin ve sonsuzun doğasına ilişkin sorulara ayırıyor. Dolayısıyla bu kitapta, özellikle Haç Sembolizmi, Varlık Mertebeleri ve Kutsal Bilimin Sembolleri olmak üzere diğer eserlerinde kullandığı geometrik sembolizmi genişleterek tamamlıyor.
Guénon’a göre, “sonsuz sayı” kavramı bir çelişkidir. Sonsuzluk, nicelikten daha yüksek bir gerçeklik düzeyine sahip metafiziksel bir kavramdır ve nicelik seviyesinde bu bakımdan sözü edilebilecek olan tek kavram sonsuzluk değil, [sınırı] belirsizliktir. Nicelik, her ne kadar modern bilim tarafından tanınan tek düzey olsa da niceliği ifade eden sayıların da nitelikleri vardır ve sayıların nicel yönleri onların sadece dış kabuğunu oluşturur.
Guénon, matematiğin metafizik için semboller sağlayabileceği konusunda Platon ile hemfikirdir. Ancak matematik, metafizik ilkelerin kendi başına anlaşılmaması durumunda bu işlevi yerine getiremez. Guénon, sonsuz küçükler hesabının kâşifi ve Descartes’ın başlıca eleştirmeni olan Leibniz’i, içgörüleri metafizik bir bağlama yerleştirilmeyi hak eden önemli bir modern matematik filozofu olarak görür.
Bu, Leibniz’in kendisinin de yapmaya çalıştığı bir şeydir. Guénon, bu çabanın metafiziksel olarak daha anlaşılır olmasına yardımcı olmakta ve onu daha yüksek bir seviyeye taşımaktadır. René Guénon, Sonsuz Küçükler Hesabının Metafizik İlkeleri’nde matematiğin, metafiziğin hizmetçisi olarak yeniden keşfedilmesine giden yolu göstermektedir.
