Sensizliğin on ikinci yıldönümü bugün.
Seni sevmediğim tek bir gün olmadı anne.
Gülerken bile, ağlarken, yaşarken tek bir anım olmadı seni sevmediğim.
Öldüğün gün de tam bu saatlerdi işte.
Güneş doğmak üzere.
Gökyüzü biraz mavi, biraz pembe.
Ben acı çığlıklarımla hastanenin bahçesini inletirken “Anne!” diye, güneş çoktan çıkmış, dikilmişti tepeye.
Gülümsüyordu tüm parlaklığıyla tıpkı sen gibi,
“Gitmedim, buradayım.” der gibi…
Demiştim ya sana, sen gittikten sonra bir daha böyle güzel açmayacak çiçeklerim ve bahar bir daha o zamanki gibi bahar olmayacak…
Sonsuz Ol Annem…
