‘‘ Yazının yalnızlığı, yazarın yalnızlığıdır. Yazma sürecinde kendisini bekleyen işin üstesinden gelmek, bunu kendi başarısı olarak gerçekleştirmek zorundadır. Bu mücadele gözlemledikleri ile yaşadıklarını anlamlandırma, dili dengeleme, geçmişle, var olanla yetinmeme, yeniyi kurma mücadelesidir.
Başarı gerçekleşince yeni yalnızlıklara yelken açacaktır yazar. Hiç bitmeyecek olan bu yalnızlık, doğayı arama, sevgiyi çoğaltma, toplumsal acıları herkesten daha çok duyumsamadır. Lorca’da olduğu gibi, her sabah bin bir çeşit haksızlık ve yoksulluk dolu bir dünyaya uyanınca avaz avaz ‘‘ karşı çıkıyorum’’ diye bağırma isteğidir.
Bu yalnızlık aynı zaöanda, daha büyük yalnızlıklar kurmak için kendisini besleyen kaynaklara yakın olmalıdır. Bu büyük yalnızlıklarla baş edebilmektir yazarın gücü. Aksi halde yazar yazdıklarıyla yaşam arasında nasıl bir bağlantı kuracak? Yaşamdan aldıklarını biçimlendirip yaşama ne sunacak?
