“Kırılan bir kalp sesidir uzay.
Geceler söner, çocuk seslerinden bir sabahla
Dinlenir başın, saç örgülerine daldıkça
Kaybedersin geçmişi, kanın yeşil otları sular, baharlar biter.
Bize bir yalanı açlıklar içinde sevmeyi öğreten
Hayat deriz, hayat deriz ağaca dalıp dalıp, ölüm
Almancadır bazı gecelerde, soluklar tercümesiz biter.
Sonsuzluğun rehinesi bir fotoğraf karesinden kendinden geçme sanatı Biter.
Türk Şiiri’nde bir akşam vakti, Modern Türk
Şiiri’nde bir akşam vakti
Türk Şiiri’nin sonsuzluğuna mütevazı bir akşam vakti
Büyük Türk Şiiri’nde sadece sana fısıldanan bir akşam vakti çirkin görülmeyen bir el tarafından parçalanmıştır.”
