Bu eserde, İslam hukukunun kaynağı olması bakımından sünnet kavramı ele alınmaktadır. Bu kavramın Muvatta’daki kullanımından hareketle ilk devir fakihlerinin konuyu nasıl algıladıkları örnekleriyle ortaya koyulmuştur. Eserde, İslam fıkhının temel mefhumları olan sünnet, hadis, icmâ ve ictihad üzerindeki genelgeçer kabullerin, erken dönem telakkileri ile örtüşmediği gözler önüne serilmiştir. Kuru bir üslup kullanılmayıp; Muvatta’ ve konuyla ilgili başka kaynaklar kullanılarak dil, rivayet ve sosyal bağlam ilişkileri kurulmuştur
