“Vel,” dedi Nis. “Kolyeni yanından ayırma ve kendine dikkat et!”
Tuhaf bir şekilde gökyüzüne bakıyordu. Elleri, kolyesindeki taşlarda geziniyordu.
Güneş göründüğünde, beni bekleyen kaderime doğru, bu sefer daha istekli adımlarla yürüdüm. Bil, beni gülümseyerek bekliyordu. Gülümseyerek mi?
Annem ve kız kardeşimle vedalaştım, Bil’e döndüm.
Nereye gideceğimizi bilmiyordum; ama bir fikrim vardı.
“Şimdi ne yapacağız Bil?” dedim.
“Bizim bir görevimiz var Vel! Hakanlığımızın içindeki yaraları temizleyip hastalıkları iyileştirmek…
Ya da iyileşmiyorsa kesip çıkarmak lazım…
Tıpkı bir şifacının yapacağı gibi…”
