Yağmur taneleri, bulutlara ihanet edercesine süzüldü.
Sevgi, yaşatmak isterken öldürdü.
Arya Çilen, kaçmak isterken kendine yenik düştü.
Yankı Urağan, kendi yarattığı cehennemde pişmanlığıyla kavruldu. Yaşam Ağacı, zorluklara göğüs gerenlerin hikâyesine tanıklık edecek ve nice masallar anlatıp sevgiyi ölüm uykusuna gömecek ağacın adıydı…
Sevgi, çağın içinde kayboldu. Ölüm ise sevginin adı oldu.
Yankı Urağan ateşti, Arya Çilen ise bile bile ateşe koşan kız. İkisi de bu yüzden yanmaya mahkûmdu.
Çilen ile başlayan hikâye Urağan’la bitecekti.
“Gözlerimi açtım. Onun o dipsiz kuyuya benzeyen gözlerine tutundum. Sanki gözlerine bir ip sarkıtmış, duygularını incelemek üzere derinliklerine inmiş gibiydim. O kadar derin ve bir o kadar anlamlıydı.
Yankı Urağan değişiyordu. Değişmemeliydi.”
