Kendi hayal dünyasında yaşamaktan son derece memnun olduğu için Ender Abi’yi, hazırlanmakta olduğum Cem karakterine benzetmiştim. Cem’den en az on, on beş yaş büyük olmasına rağmen bana yardımı dokunabilirdi. İşin ilginç yanı beni en çok seven de Ender idi; şansım yaver gidiyordu. Hattâ bir gün beni ve benimle sohbet etmeyi özlediğini söylemişti. Onu bir tek benim anladığımı iddia ettiğinde ise biraz ürkmüştüm; itiraf ediyorum. Bir keresinde önce dalağını çaldıklarını, dalağı beğendikleri için fikirlerini de çaldıklarını söylemişti. “Kim bunlar?” diye sorduğumda eliyle yukarıyı işaret edip “Onlar işte! Fikirlerimi çaldıkları için bir bok hatırlayamıyorum!” demişti.
