Bağırmak istedim:"o gürül gürül yetenekleriyle,
yaratı gömüleriyle,insan sevgisi dolu
Yürekleriyle...ve bütün güçleriyle;bir ışık,bir
yarar sunmaya hazır olan bu çocuklara...
Bu acıyı,bu çaresizliği,bu kimsesizliği yaşatmaya
hakkımız yok!..yok hakkınız!"
Amma ki,sağırdı bu dünta,kördü!..
Kendi hırslarının,çıkarlarının esrikliğiyle,
bir daire içinde dönenip duruyordu...
Ve bir durma,cayır cayır yanıyordu
Yeşilçam Cehennemi!..
O güzelim çocukların duydukları acı;
kalktı-geldi,benim beynimde patladı!...
Söküldü ciğerlerim!..Melodram,biliyorum,
olsun!..
Gözlerimden sicim sicim yaşlar inerken...
kaybolup gidişlerine baktım...baktım...
Artık bana bu dünya yok!...
Artık hiç kimselere yok!..
