Biz Ülkücüler belki birbirimizin yüzünü hiç görmedik. Fikirlerdi bizleri büyüten. Belki de hiç tanışmadık, Albayrak’tı bizleri yan yana koyan. Belki de isimlerimizi dahi yanımızdakilerini bilmenin ötesine gitmedi. Başbuğ Alparslan Türkeş’ti ortak adımız. Hissettiğimiz büyük aşktı ortak duygumuz; Vatan, Millet, Bayrak Aşkı... Aynı Ezandı doğduğumuzda kulaklarımıza okunan... Büyük bir huzurdu Şahadet şerbetini içmek için birbirimizle yarışmak ... Fedakârlığın en güzeliydi birbirimizin yerine Medreseyi Yusufiye’de çile doldurmak... Ulvi bir yüceliğin şiarındaydık “Komşusu aç iken tok gezen bizden değildir.” Hadis-i Şerif emri gereği yaşayarak... Bizi biz yapan bu hasletlerdi... Bu İmandı... Bu İnançtı... Bu Güvendi... Bu İdeal... Şeref ve Haysiyet duygusuydu... Bazen kişiler değil, anılar özlenir. Herkes zamanla yolculuk yapıyor aslında. Anılarıyla geçmişe, Hayalleri ile geleceğe... Kitabımda bahsedilen, Rahmet-i Rahman’a kavuşan isimsiz kahramanlara Cenab-ı Allah’tan rahmet ve mağfiret, yakınlarına sabr-ı cemil, halen yaşayan ve kitabımı onurlandıran saygıdeğer şahsiyetlere sağlıklı hayırlı ömürler diliyorum.
