“Sanırım korkuyorum. Ciddi bir ilişki korkutuyor beni. Yaralıyım. Yaralarım yeni yeni iyileşirken tekrar kanatmaktan korkuyorum. Bu sefer çökersem, bir daha toparlanamam diye endişeleniyorum…
Belki de bu düşüncelerimi böyle saçma bir cevap vermeden Suat’la paylaşmalıydım, yapamadım. İçimi ona bu denli dökemedim. Zaten içimde hissettiğim duygunun ‘aşk’ olduğundan da emin değildim.
Karman çorman oldum. Kelepçe vurulmuş gönlümü kapattım karanlık odalara. Ceza veriyorum belki de kendime, o odaya ışığının girmesine müsaade etmedim diye…”
Dizi film izliyormuşçasına okuyacağınız, sıcacık bir yaşam öyküsü; biraz hüzün, biraz düşün ama daha çok “gülümseyebil” diye…
