“Genç müzisyenler arasında hayalet korkusu oldukça yaygındır. Örneğin bir piyanistseniz, çalmadan önce Art Tatum’u düşünmek istemezsiniz! Bu kendinizi ayağınızdan vurmaya benzer. Funky ve ritmik çalmak istiyorsanız Herbie Hancock’u düşünmek bunu yapmanızı engelleyebilir. Çalarken “Keith Jarret” ismini zihninizde tekrarlayın, bunun ne kadar eğlenceli olduğunu göreceksiniz. İşe gitmeden önce, Miles Davis beşlisinin altmışlarda yaptığı bir albümü dinlemek bir felakete yol açabilir. “Modern” ve “sofistike” çalma ihtiyacına yenik düştüğünüzde kendinizi berbat çalarken bulabilirsiniz. Böyle anlarda omuzlarınız yükselir, boynunuz zorlanır, yüzünüz sanki başka biri olmaya çalışıyormuşçasına, kurumuş bir erik gibi buruşur. Doğuştan hakkınız olan yaratıcılığı yadsır ve yeniden yaratmaya mahkûm olursunuz! Çoğumuz bütün bu müzisyenlerin yaptıklarını tekrar yapmaya razı oluruz, ama çoğumuz onlarla aynı ustalık düzeyinde olmadığımızdan, bu işi asla inandırıcı bir şekilde yapamayız. Çabalarken de kendimizi fazla gerebiliriz. Bir başkasının sound’unu başarılı bir şekilde tekrarlasanız bile, o tarzın sınırlarını aşmaktan (bu durumda aptalca görüneceğinden) korktuğunuz için gücünüz ve derinliğiniz eksik olabilir. ...”
